Έριδες

Ο Τρωικός ο πόλεμος ως πάλη
ξεκίνησε, ανάμεσα στους Τρώες
και Αχαιούς, μα γρήγορα θα γίνειn
έριδα των Ελλήνων πολεμάρχων!

Αιτία της συγκρούσεως της πρώτης,
θεσπέσιο το κάλλος της Ελένης,
το γέρας της τιμής του Αχιλλέα,
της δεύτερης διχόνοιας ο λόγος.

Το τίμημα του διχασμού μεγάλο,
Έλληνες θα πληρώσουν στρατευμένοι,
των Τρώων την ορμή να συγκρατήσουν
προσπάθησαν, χωρίς τον Αχιλλέα.

Μεγάθυμος εκείνος παραμένει,
απόμακρα από της μάχης τρόμο,
παίζει τη λύρα του κι αναθυμάται
της Βρισηίδας χάρες, Φθίας νόστο.

Πρωτότοκος ο διχασμός ετούτος,
προοίμιο θα γίνει για τους άλλους,
Ελλήνων τους εμφύλιους καυγάδες,
στην ιστορία που θα διαγράψουν.

Ο Περσικός ο κίνδυνος τις δύο
ηγέτιδες δυνάμεις των Ελλήνων,
της Σπάρτης και Αθήνας θα ενώσει,
σε μέτωπο κοινό δεινού αγώνα.

Ηγεμονίας δολερό το στέμμα,
σαν Έριδας το μήλο θα διχάσει
τις Ελληνίδες πόλεις και θα δώσει
στους Πέρσες ευκαιρία να γυρίσουν.

Απώλεσαν πολύτιμες δυνάμεις
με έριδες εμφύλιες, μα δώσαν
στους Μακεδόνες αφορμή να φέρουν
τους Έλληνες κατά Περσών κατόπιν.

Ασύνετοι Βυζαντινοί Μονάρχες
Τούρκους νομάδες θενά προσκαλέσουν
σε θέματα της Αυτοκρατορίας,
αρχή μιας περιπέτειας μεγάλης.
Του Γένους τον ξεσηκωμό θα φέρει,
το θούριο του Ρήγα το τραγούδι,
μα πάλι της διχόνοιας το σαράκι
της Λευτεριάς τη ρίζα θα τρυπήσει.

Της Ρούμελης και του Μοριά γενναίοι
Καπεταναίοι συνερίζουν πάλι,
όταν ο Ιμπραήμ πασχίζει δόλια
της Επανάστασης να σβήσει φλόγα!

Ο Διχασμός ως πρόξενος κατέστη
Ελλάδος πιο μεγάλος άλλος τότε,
σε νεοτέρας ιστορίας χρόνους,
την δόξα διαδέχτηκε το πένθος!

Φορά των Βαλκανίων των πολέμων
έδωκε σάρκα και οστά σε κείνη,
Ελλήνων την Ιδέα τη Μεγάλη,
να δουν την Βασιλεύουσα και πάλι!

Στάχτη θα γίνει τ’ όνειρο εκείνο,
στης Σμύρνης τα θερμά τ’ αποκαΐδια,
της πίκρας το ποτήρι πιο γεμάτο
θα πιουν τρεις γενεές Ελλήνων φίλων.

Το έπος του ’40 θα γλυκάνει
τα χείλη τους, μα λίγο θα κρατήσει,
γιατί της δόξας δέντρο θα κλαδέψουν
λόγχες δεινές Εμφύλιου Πολέμου!

Της ιστορίας δράμα την γνωρίζει,
της ειρωνείας γεύση πικραμένη,
αλλού τραβάς κι αλλού σε κατευθύνει,
με μυστικό της σχέδιο, γραμμένο!

Ευρώπης Ένωση, για την Ελλάδα,
φάνταζε σαν λιμάνι σωτηρίας,
από πολλούς εχθρούς να την γλιτώσει,
εμφύλιες τις έριδες να σβήσει.

Μα χρέος το κατάρατο θα φέρει
το άχθος μισητών των Μνημονίων,
τους Έλληνες και πάλι θα διχάσει,
και τους ωθεί στο χείλος της αβύσσου.

Τα δανεικά κεφάλαια στερεύουν,
τόκων τα επιτόκια θεριεύουν,
επαπειλούν Ελλάδα να την κόψουν
στη μέση, σα σφαχτό σε μια θυσία.

Της Αθηνάς η γλαύκα να λαλήσει,
Ελλήνων τους ταγούς να τους φωτίσει,
προτού Ελληνικό να βάψει αίμα
τα ιερά τα χώματα πατρίδας!

Χ, Κ, Ε.