Ποιητή τον έχει κάμει
της Πατρίδας συμφορά,
ως Ανδρούτσος πολεμάει
στη δική του την Γραβιά!

Ούτε καν κρατάει Διάκου
το σπασμένο το σπαθί,
μόνο λέξεις πονεμένες,
στίχου σύντομη στροφή.

Βάρβαροι πολλοί ζυγώνουν,
την Ελλάδα την καλή,
και παράδοξα κεντρίζουν
την καρδιά του ποιητή.

Ποίημα σωστό να πλέξει
και τον πόνο της να πει,
νέο πάθημα ν’ αντέξει,
καν να μην παραστρατεί.

Ούτε πόλεμος την βρήκε,
ούτε φυσικό κακό,
μόνο πάθος απληστίας,
για το δανεικό Ευρώ!

Πολιτεία και πολίτες
να προσέξουνε καλά,
του δανείου τα δεμάτια
πιάνουν έξυπνα πουλιά.

Η μιζέρια του ζητιάνου
πάντα χάνει σεβασμό,
ο περίγελως του κόσμου
γίνεται με τον καιρό.

Ήρωες πολλοί παλέψαν,
την Ελλάδα για να δουν
λεύτερη και προκομμένη,
όχι δούλων που πεινούν.

Μπότσαρης, Καραϊσκάκης,
Μακρυγιάννης, Πανουργιάς,
τι θα πουν όταν σε δούνε
το σακούλι να κρατάς;

Στην Ευρώπη δεν ανήκεις,
ούτε στην Ανατολή,
οι θεοί σε καταστήσαν
χώρα την μοναδική!

Δώρο της φιλίας δώσε
και στις δύο, αν μπορείς,
όμως κράτησε δικά σου,
τα προσόντα της φυλής.

Μέγα δώρημα σου δώσαν,
Γλώσσα την Ελληνική,
ως πηγή φιλοκαλίας,
οι φιλέλληνες Θεοί!

Με της γλώσσας θείο πλούτο
την πενία σου μπορείς
να γιατρέψεις επειγόντως,
για να ξαναγεννηθείς.

Τα βραβεία να κερδίσεις
φρόνησης και διδαχής,
το φιλότιμο να σώσεις,
ως κλειδί της προκοπής!

Και το σώμα να γυμνάσεις,
με ρυθμό γυμναστικής,
λίπος λίγο, πολλά νεύρα,
νέος Έλλην αθλητής!

Νου λεπίδι ν’ ακονίσεις,
με του λόγου συνειρμό,
ως αγρότης να συλλέξεις
θερισμού τον θησαυρό!

Θλίψη νιώθεις περιέργως,
που ποιήματα πολλά
δεν θα ήταν γεννημένα,
δίχως χρέους συμφορά!

Από πόνο της Πατρίδας,
γεννηθήκαν σαν παιδιά,
τα ποιήματα να δώσουν
σε πολλούς παρηγοριά.

Τον κατήφορο να κόψουν,
σαν με δίκοπο σπαθί,
την ανάσταση να φέρουν
και μια νόστιμη Λαμπρή!

Δράμαλης δεν θα περάσει,
καν Βρυώνης βλοσυρός,
Μουσολίνι τα φουσάτα
και στρατός Γερμανικός!

Αλαμάνας το Γιοφύρι,
με το Χάνι της Γραβιάς,
θα ξαναγενούν στην ώρα
φρούρια της Λευτεριάς!

Οι κιοτήδες, οι ραγιάδες,
δεν ανήκουν πια στη νια,
την Ελλάδα που τραβάει
με τη σπάθα της μπροστά!

Χ. Κ. Ε.