Του Διάκου δόξα ζήλεψε, το κλέος Λεωνίδα,
Παύλος Μελάς νεότερος, ο Μακεδονομάχος!

Ευθυτενής, σαν έλατο, και καλοκαμωμένος,
Ελληνικής της αρετής ενσάρκωση φαντάζει.

Σα Μάνας Γης το κάλεσμα φωνή Μακεδονίας,
την άκουσε και σείστηκε σύσσωμος ο λεβέντης.

Άφησε τη γυναίκα του και τα μικρά παιδιά του,
και πήρε το τουφέκι του για σύντροφο στη μάχη!

Χοροπηδάν οι Έλληνες, από χαρά μεγάλη,
και των εχθρών τα ήπατα κόπηκαν στην ορμή του.

Ήταν πολλά τα βλέμματα στη γη των Μακεδόνων
στραμμένα, που τα αίματα τρέχανε σαν ποτάμια!

Χωρίς καν φόβο του Θεού και του Χριστού την πίστη,
Βούλγαροι τον προδώσανε στους Τούρκους αφεντάδες.

Και λαβωμένος έπεσε, Παύλος το παλικάρι,
το αίμα του ενώθηκε με των ηρώων αίμα!

Κλαίνε Μακεδονίτισσες, μανάδες Ελληνίδες,
τα διαβατάρικα πουλιά στέκουν να προσκυνήσουν.

Τα νιάτα, τα λεβέντικα, δεν καρτερούν το Χάρο,
με γερασμένο το κορμί, στ’ αρρωστημένο στρώμα.

Σαν Διγενής, ζώνει σπαθί και προκαλεί το Χάρο,
να κατεβεί να παίξουνε στις μαρμαρένιες πλάκες.

Πολύ γλυκό, για τον θνητό, της νιότης το ποτήρι,
πιο ποθητό της Λευτεριάς πυρακτωμένο πνεύμα!

Χ. Κ. Ε.

Αιωνία η μνήμη αυτού!
Η Πατρίδα ίσως χρειαστεί και πάλι την αυτοθυσία τέτοιων γενναίων Ελλήνων. Αμήν!

Χρήστος Κ. Ευαγγελίου
Καθηγητής Φιλοσοφίας