(Το κατωτέρω άρθρο μου δημοσιεύθηκε στην “ΕΣΤΙΑ” της 10.11.1990. Διατηρώ ανέπαφο το γλωσσικό ιδίωμα – βλ.www.fondationkaloy.com το βιβλίο μου Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΒΛΑΚΟΣ [1991]).
Έχει καταστεί απολύτως σαφές ότι η εξ αρχής βασική στρατηγική της πολιτικής του Aνδρέα Παπανδρέου απέβλεπε εις δύο κυρίους στόχους: α) την μη ένταξιν της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκήν Κοινότητα, β) την εκδίωξιν του επενδυτικού “μεγάλου ντόπιου και ξένου κεφαλαίου”. Οι δύο αυτοί στόχοι, εάν τελικώς επετύγχανον, θα είχον τραγικάς συνεπείας δια την τύχην του Έθνους,
Δι’ αυτήν την περιέργως επίμονον βούλησιν του Ανδρέα Παπανδρέου, να “αποσυνδέσει” την Ελλάδα από το “Διευθυντήριον των Βρυξελλών” και να “αποδιώξη” το μεγάλο κεφάλαιον μόνον δύο εκδοχαί ημπορεί να υπάρχουν που δυνατόν να είναι συμπληρωματικοί η μία της άλλης.
Η πρώτη εκδοχή είναι ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου έχει επιδείξει καθ’ όλον τον βίον του, δημόσιον και ιδιωτικόν, εκπληκτικήν αδιαφορίαν δια τας απωτέρας συνεπείας των πράξεων του. Εις αυτό θα ημπορούσε να συμβάλη και η γνώμη του μόνου ανθρώπου που είχε άμεσον δυνατότητα να καταλάβη εγκαίρως περί τίνος επρόκειτο: του πατρός του. Πράγματι, ούτος έχει διατυπώσει τας εξής κρίσεις δια τον υιόν του, που θα μείνουν εσαεί κτήμα της ιστορίας:
“Ο Ανδρέας γνώσεις έχει, γνώση δεν έχει” και “Αλλοίμονον εις την Ελλάδα εάν την κυβερνήση ο Ανδρέας”.
Η δευτέρα εκδοχή (μη αποκλείουσα την πρώτην) είναι εθνικώς τραγικώτατα κρίσιμος. Παρ’ όλον τον υποκριτικόν “αντιαμερικανισμόν” του Ανδρέα Παπανδρέου (οφειλόμενον εις την προσέγγισιν των ψήφων της Αριστεράς) προκαλεί απορίαν η εύνοια που επεδείχθη προς αυτόν από την Αμερικανικήν πλευράν. Όχι βεβαίως, αρχικώς, την “κοινήν γνώμην” των ΗΠΑ, που ήτο εμφανώς εχθρική προς αυτόν. Αλλά από τα ανώτατα κλιμάκια της Αμερικανικής Διοικήσεως (Τζόνσον, Κίσσινγκερ, Χαίηγκ, Στερν, Κήλυ κ.λπ.). Δια τον ιστορικόν που θα μελετήση μεταγενεστέρως αυτήν την πτυχήν, αναφέρω φράσιν η οποία μου ελέχθη από ανώτατον στέλεχος της CIA εις Μέσην Ανατολήν κατά εν συμπτωματικόν διεθνές κοκτέηλ εις Γενεύην, περί το 1983: “ουδέποτε είμεθα τόσον ισχυροί εις Ελλάδα όσον σήμερον”! Ο Ανδρέας Παπανδρέου λοιπόν φαίνεται ότι ικανοποιούσε τα Αμερικανικά συμφέροντα εις Μέσην Ανατολήν και, ειδικότερον, εις Ελλάδα. Αλλα κατά ποίον ακριβώς τρόπον;
Είναι φανερόν ότι η έλευσις του Ανδρέα Παπανδρέου έγινεν εις μίαν εποχήν όπου η Ελλάς, υπό την ηγεσίαν του Κ. Καραμανλή, είχε εστραμμένα τα βλέμματα προς την Ευρώπην. Ιδία δε, τον κύριον τότε Ευρωπαϊκόν παράγοντα, την Γκωλικήν Γαλλίαν. Ούτω, το σύνθημα “Ελλάς, Γαλλία, Συμμαχία” εργάζεται εις τα Αμερικανικά παρασκήνια υπέρ του Α. Παπανδρέου. Ας μη λησμονούμεν ότι η Ευρώπη, τότε, ευρίσκετο εις το γίγνεσθαι. Η δε ΕΣΣΔ εκπροσωπούσεν εισέτι τον μεγάλον κίνδυνο δια τον ελεύθερον κόσμον. Ούτω, ανάμεσα εις δύο αντιμετώπους δυνάμεις (ΗΠΑ ΕΣΣΔ) ήρχιζε δημιουργούμενη, ως εφαίνετο τότε, νέα Υπερδύναμις, η Ηνωμένη Ευρώπη, που έδειχνε τάσεις (κυρίως υπό το Γκωλικόν πρότυπον) ανεξαρτητοποιήσεως από την αμερικανικήν επιρροήν. Η αμερικανική πολιτική είχε κάθε λόγον να αποτρέψη την ευρωπακήν ενοποίησιν, ιδία υπό την αιγίδα της Γαλλίας. Αλλ’ η ενοποίησις, ως εφαίνετο τότε, απετέλει τον αναπόφευκτον ρουν της ιστορίας. Αι ΗΠΑ, αδυνατούσαι υπό τας τότε συνθήκας να τον αποτρέψουν τελείως, έπρεπε να περιορισθούν εις διαφόρους τρόπους διαρρυθμίσεως της κοίτης του. Κύρια αντίβαρα προς την Γκωλικήν Γαλλίαν ήσαν η Γερμανία και, προ παντός, η Αγγλία. Δι’ αυτό και η είσοδος της Αγγλίας εις την ΕΟΚ χαιρετίζεται ιδιαιτέρως από τας ΗΠΑ. Η Ευρώπη λοιπόν, αποτελούσε κίνδυνον δια την Αμερικήν, η οποία επί πλέον έπρεπε να φροντίζη δια δύο άλλα μεγάλα συμφέροντα της εις Μ. Ανατολήν: το Ισραήλ, που ήτο σαρξ εκ της σαρκός της, και τα πετρέλαια. Και εδώ ακριβώς, μεταξύ Ευρώπης και Μ. Ανατολής, διαγράφεται σαφώς η θέσις της αμερικανικής πολιτικής έναντι της Ελλάδος.
Το σενάριον είχε διαμορφωθεί λεπτομερώς υπό την καθοδήγησιν του τότε Υπουργού Εξωτερικών Χένρυ Κίσσινγκερ. Η ανυπαρξία ισχυράς κυβερνήσεως, λόγω του σκανδάλου Γουώτεργκεητ, καθιστά τον Κίσσινγκερ μοναδικόν ρυθμιστήν της Αμερικανικής πολιτικής. Πρώτον μέλημα ήτο η εξασφάλισις των αμερικανικών συμφερόντων εις Ανατ. Μεσόγειον. Τούτο, κατά τα προλεχθέντα, απαιτούσε την απόσπασιν της Ελλάδος από μίαν θεωρουμένην τότε ως ύποπτον Ευρωπαϊκήν Κοινότητα. Η αμερικανική διπλωματία έπρεπε να ημπορή να συνεχίζη να ελέγχη (ως συνήθως και όπως τούτο έπραττε κατά το παρελθόν η Αγγλία) τας Αθήνας, χωρίς να είναι υποχρεωμένη να περνά από το “Διευθυντήριον των Βρυξελλών”. Δεύτερον μέλημα, προς εξασφάλισιν αυτής της πολιτικής, ήτο η αναγκαία ανάσχεσις της οικονομκής προόδου της Ελλάδος. Ας μη λησμονούμεν ότι την εποχήν εκείνην ο δυτικός κόσμος είχεν αρχίσει να ομιλή περί “ελληνικού οικονομικού θαύματος”. Είναι πασιφανές ότι n οικονομική ανεξαρτησία συνεπάγεται την πολιτκήν ανεξαρτηαίαν. Διαγράφονται ούτω καθαρώτατα αι επιδιώξεις της πολιτικής του Κίσσινγκερ, δηλ. α) η μη ένταξις της Ελλάδος εις ΕΟΚ, β) η εκδίωξις του επενδυτικού κεφαλαίου από την Ελλάδα. Η λογική αυτή παρουσιάζει καταπληκτικήν ομοιότητα με την περίεργον επιμονήν του Ανδρέα
Παπανδρέου ως προς τους στόχους της “στρατηγικής” του. Ο Παπανδρέου όθεν έπρεπε να υποστηριχθή με κάθε μέσον όπως αναλάβη την εξουσίαν, από όλους τους φορείς της διπλωματίας του Χένρυ Κίσσινγκερ. Το σύνθημα “ΕΟΚ και NATO το ίδιο συνδικάτο” ικανοποιούσε τον πρώτον στόχον. Οι μύδροι του Ανδρέα Παπανδρέου, ήδη από το 1974, εναντίον των Ελλήνων εφοπλιστών και κατά του “μεγάλου ντόπιου και ξένου κεφαλαίου” ικανοποιούσαν τον δεύτερον στόχον. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, εν πλήρει συνειδήσει του πράγματος, ήταν ο φορεύς των επιδιώξεων του Κίσσινγκερ εις την Ελλάδα βασιζόμενος εις την Αμερικανικήν υποστήριξιν δια την διατήρησιν της ποθητής εξουσίας.
Επί του θέματος αυτού υπάρχει και μία προϊστορία: Συναφής προς τα ανωτέρω σχέδια ήτο η θέσις της Kunpou. H Κύπρος, λόγω της γεωγραφικής της θέσεως, έπρεπε οπωσδήποτε να αποσπασθή από κάθε ελληνικήν (ή άλλην τριτοκοσμικήν) επιρροήν. Προς τούτο συνήργησαν δύο ιστορικά γεγονότα. Το πρώτον ήτο η γνωστή άμεσος και περιέργως θυελλώδης επέμβασις του Ανδρέα Παπανδρέου νύκτωρ προς απόρριψιν του σχεδίου Άτσεσον παρά την εκπεφρασμένην βούλησιν του πατρός του. Το δεύτερον είναι η ποικιλοτρόπως υποκινηθείσα ανωμαλία εις Κύπρον που θα επέτρεπε και προεκάλει την Τουρκικήν κατάκτησιν μεγάλου τμήματος της νήσου προς πλήρη έλεγχον της καταστάσεως. Η τουρκική εισβολή εγένετο εξ μήνας μετά την δήλωσιν του Κίσσινγκερ “ο Μακάριος είναι ο Κάστρο της Μεσογείου”. Ο Κίσσινγκερ ήτο τώρα βέβαιος ότι η αμερικανική διπλωματία κατείχε σθεναρώς τας κλείδας της Ανατ. Μεσογείου.
Απομένει η διαλεύκανσις της περιπτώσεως του NATO. Ποία σχέδια ικανοποιούσε η αντινατοϊκή “στρατηγική” του Ανδρέα Παπανδρέου; Και εδώ εισερχόμεθα εις την διασάφισιν της δευτέρας φάσεως της σατανικής αυτής πολιτικής του Κίσσινγκερ και των εναπομεινάντων, μετά την αποχώρησίν του, “σταγονιδίων” του, εναντίον της χώρας μας. Είχεν ήδη καταστεί σαφές ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου θα ημπορούσε να εξυπηρετήσει και κατ’ άλλον τρόπον τα αμερικανικά συμφέροντα. Και εδώ διαγράφονται σαφώς δυο δευτερεύοντες στόχοι, ως εξής.
Η απόσπασις της Ελλάδος από το NATO ήτο στενώς συνυφασμένη με την εκπεφρασμένην πολιτικήν του Ανδρέα Παπανδρέου εις τα Βαλκάνια. Το πυροτέχνημα περί “αποπυρηνικοποιήσεως” και “ουδετεροποιήσεως” των Βαλκανίων είχε σαφή προοπτικήν που ήτο συναφής προς τα ψυχροπολεμκά τότε συμφέροντα της αμερικανικής διπλωματίας. Μεταξύ Ευρώπης και Μ. Ανατολής, η Αμερική είχε κάθε συμφέρον να δημιουργήση μίαν ουδετέραν ζώνην. Ούτω, εις περίπτωσιν συρράξεως, η Αμερική, ήσυχος από την πλευράν της Ευρώπης, θα ημπορούσε να συγκέντρωση όλην της την προσπάθειαν εις Μ. Ανατολήν με την βοήθειαν δύο κυρίως παραγόντων, της Τουρκίας και του Ισραήλ. Η έξοδος της Ελλάδος από το NATO θα είχεν ελευθερώσει τελείως τας χείρας της Αμερικής τόσον από απόψεως δευτέρου μετώπου όσον και από απόψεως απρόσκοπτου πλέον ενισχύσεως της Τουρκίας.
Απέμενε μία λεπτομέρεια, την οποίαν, ίσως από αβελτηρίαν, απεκάλυψε προσφάτως ο Πασοκάρχης, ειπών ότι κατά συνομιλίαν του με τον Κίσσινγκερ (δια ποίον άραγε θέμα;) ούτος του είχε δηλώσει ότι “το μόνον που τον ενδιέφερεν ήτο η Κρήτη”.
Ίδωμεν λοιπόν την διαμορφουμένην εικόνα της διεθνούς σκακιέρας: Ανεξάρτητος αλλά φιλική Ευρώπη. Ουδέτερα Βαλκάνια με κυριαρχούσαν την πολιτικήν μορφήν του Πασοκάρχου ως μέσου αμερικανικής μυστικής διπλωματικής διεισδύσεως. Κυριαρχία των ΗΠΑ εις Αν. Μεσόγειον, με κύρια κέντρα Ισραήλ, Τουρκίαν, Αίγυπτον, Σαουδ. Αραβίαν. Έλεγχος επί Κύπρου (χάρις εις την τουρκικήν εισβολήν) και επί Κρήτης (χάρις εις την ενίσχυσιν των βάσεων και την παραλλήλως ενισχυομένην από την Αμερικήν αυτονομιστικήν κίνησιν). Ο έτερος των δευτερευόντων στόχων ήτο επίσης σαφής. Με την καθοδηγουμένην ανάπτυξιν ιδιαιτέρων σχέσεων περί τους Καντάφι, Αραφάτ, Χουσεΐν, ο Πασοκάρχης θα ήτο χρήσιμος κρίκος (δίκην “φράξιας”) δια διείσδυσιν και επιρροήν της αμερι����ανικής μυστικής διπλωματίας.
Ούτως, η θέσις του Ανδρέα Παπανδρέου εις την πολιτικήν σκηνήν της Ελλάδος ενισχύετο παντοιοτρόπως. Με την παροχήν αθρόων δανείων, προοριζομένων δια μη παραγωγκός δαπάνας αφθόνων παροχών, εξησφαλίζετο η εξαγορά των ψηφοφόρων. Με την εκδίωξιν του κεφαλαίου, η δημιουργούμενη ανεργία θα αντιμετωπίζετο με αθρόους διορισμούς εις τον δημόσιον τομέα, όπου, έναντι υποτυπωδών μισθών, εξησφαλίζετο σταθερά πελατεία ψηφοφόρων μέσω των υπό αρτίαν οργάνωσιν “κλαδικών” του κόμματος. Το σενάριον συμπληρούται με την πληθωρικήν μυστικήν χρηματοδότησιν ενός μέχρι τότε ενδεούς Καθηγητού, ο οποίος εξασφαλίζει τεράστια κεφάλαια, λίαν περιέργου προελεύσεως, δια την υποδειγματικήν οργάνωσιν του “Κινήματος”. Παραλλήλως με τας αυτόχρημα εξοργιστικός παρεμβολάς του πρεσβευτού Ρόμπερτ Κήλυ και άλλων παραγόντων ενισχύθη η προσπάθεια δυσφημίσεως των πολιτικών αντιπάλων έναντι του εκλογικού σώματος.
Ας μη λησμονούμεν ότι η επιμονή του Ανδρέα Παπανδρέου εις την “στρατηγικήν” του “Κινήματος” συνεχίζεται μέχρι και του 1988. Ήδη την 30.8.88, κατά την εισήγησίν του προς την Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ, ούτος εξακολουθεί να επιμένη ότι “στρατηγική του παραμένει η απελευθέρωση από τα ξένα κέντρα αποφάσεων” και ότι “είμαστε πιο κοντά στον στόχο της αποσύνδεσης”. Ούτως εξηγείται και ο συστηματικός αγών δολιοφθοράς εντός της ΕΟΚ, που οδηγεί εις την “περιθωριοποίησιν” της Ελλάδος της οποίας έκανε μνείαν, εκ των υστέρων, ο Σημίτης (μέχρι τελικής της αποπομπής). Ο “στόχος” παρέμενεν: απόσπασις της Ελλάδος από την Ευρώπην και σοσιαλιστικός μαρασμός. Εάν επρόκειτο περί εγκλήματος κατά του Έθνους, προς ανεύρεσιν του δράστου δέον να ερωτηθή: “ποίος ωφελείται εκ του εγκλήματος;”. Η απάντησις είναι πασίδηλος. Ωφελείται μία Μεγάλη Δύναμις, η οποία έχει καθήκον και οφείλει να προασπίζει τα συμφέροντα της εις την περιοχήν της Αν. Μεσογείου συμφώνως πάντοτε με την λογικήν του Ανατολικού Ζητήματος. Και ωφελείται ένας ενδεής και ασήμαντος “Καθηγητής της Οικονομετρίας” με Αμερικανικήν υπηκοότητα, ο οποίος επεζήτει να εξασφαλίση μίαν θέσιν εις τον ήλιον.
Και ενώ εκεί ώδευαν τα πράγματα εξαίφνης, ως κεραυνός εν αιθρία, συμβαίνει το φθινόπωρον του 1989 το απρόβλεπτον γεγονός: η κατάρρευσις του Ανατολικού Μπλοκ. Το σενάριο που τόσον επιτυχώς επαίζετο, καθίσταται πλέον τελείως ξεπερασμένο. Νέαι συνθήκαι διαμορφώνονται εις τον διεθνή ορίζοντα. Ο κίνδυνος Ντε Γκώλ εξέλιπε και η ΕΟΚ των Βρυξελλών είχε πλήρως υποταγεί ως δουλικός δορυφόρος των ΗΠΑ. Έτσι, ο Ανδρέας Παπανδρέου, τον Δεκέμβριον του 1989, ακούεται λέγων: “Έχουμε καθυστερήσει υπερβολικά. Έχουμε μείνει πάρα πολύ πίσω στις σχέσεις μας με την ΕΟΚ και πρέπει να βιαστούμε”! Είναι προφανές ότι με την νέαν τροπήν των πραγμάτων η εσωτερική σχέσις της Ελλάδος ως μέλους της ΕΟΚ ικανοποιούσε τα συμφέροντα των ΗΠΑ.
Έτσι εγράφη η ιστορία της Ελλάδος. Δια να επαληθευθή δια μίαν ακόμη φοράν η ιστορική κρίσις του Διονυσίου Σολομού δι’ έναν λαόν ο οποίος θα παραμένη, εν τη απαιδευσία του, “πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος”.
Dr Nicolas Kaloy-Καλογερόπουλος, Ph.D.
Geneva
(ακολουθεί)