(Βλ. “Πολιτικά θέματα” 25-31 Μαΐου 1990, To βιβλίο μου Η Πολιτική Σημασία του Βλακός [1991] στο http://www.fondationkaloy.com).
Η θέσις Ενδεικτική είναι μια “αγόρευσις” του Κ. Σημίτη στη Βουλή των Ελλήνων (βλ. Πρακτικά 6.2.1986). Είχε προηγηθεί μια εξουθενωτική για τη χώρα μας έκθεση του ΟΟΣΑ (11.1.1986),σχετικά με τις προβλέψεις για την πρόοδο της οικονομικής αναπτύξεως του 1986. Την έκθεση κατέθεσε στη Βουλή ο Κ. Μητσοτάκης, ο οποίος είπε μεταξύ άλλων: “Είναι τραγικό για τους Έλληνες ότι, παρ’ όλο που η διεθνής συγκυρία είναι ευνοϊκή, όλες οι χώρες του ΟΟΣΑ έχουν αύξηση εθνικού εισοδήματος με πρώτη την Τουρκία. Και η μόνη χώρα που έχει αρνητκή αύξηση, είναι η Ελλάς… Το δημόσιο χρέος τριπλασιάστηκε μέσα σε 4 χρόνια… Δεν θα προκόψει η οικονομία μας, αν δεν αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη… Πήγε ο πρωθυπουργός στο Νταβός να ζητήσει από τις πολυεθνικές και τους εκπροσώπους της διεθνούς οικονομικής ολιγαρχίας να κάνουν επενδύσεις, ενώ την ίδια ώρα τις πολυεθνικές που υπάρχουν εδώ τις εκδιώκει”.
Σ’ αυτά που ελέγοντο το 1986 (και φυσικά επαληθεύτηκαν κατά γράμμα μέχρι σήμερα!) αναλαμβάνει να απαντήσει ο Κ. Σημίτης, τότε υπεύθυνος “υπουργός Εθνικής Οικονομίας” και μετέπειτα ψηφισθείς 2 τετραετίες «Πρωθυπουργός» της χωρας (!):
“Για τον ΟΟΣΑ μπορεί να υπάρχουν διάφορες απόψεις. Ο ΟΟΣΑ εκφράζει ορισμένους κύκλους. Έχει ορισμένες κατευθύνσεις, με τις οποίες εμείς δεν συμφωνούμε”(!!) Και καταλήγει: “Ούτε πρόβλημα δραχμών θα έχουμε, ούτε πρόβλημα συναλλάγματος, ούτε η καταστροφή την οποία επαγγέλεται οκ. Μητσοτάκης και τόσο πολύ επθυμεί, δεν θα πραγματοποιηθεί”! Και συνεχίζει: “Το ΠΑΣΟΚ έχει δώσει πολύ περισσότερα από την αύξηση των εισοδημάτων: επενδύσεις στην Παιδεία, στην Υγεία, τα Κέντρα Υγείας, τα πολύ μικρά έργα που ανέπτυξαν την επαρχία, έχει δώσει την ανάπτυξη και προ παντός κάτι που ενοχλεί την αντιπολίτευση (!) την νέα πνοή στη χώρα για την ανάπτυξη της”!

Είναι λοιπόν σαφές. Το 1986, ο Κ. Σημίτης είναι πανευτυχής για την οικονομική κατάσταση και την… πνοή όταν το ΑΕΠ είχε κατέλθει στο 1,5% κι οι επενδύσεις είχαν καθηλωθεί στο 0,6%. Συνεχίζει λοιπόν:
“Μας λέχθηκε ότι ο πρωθυπουργός πήγε στο Νταβός και εκλιπαρεί για ξένες επενδύσεις. Εμείς δεν έχουμε πρόβλημα για το ποιος θα κάνει επενδύσεις στην Ελλάδα(!). Εμείς πιστεύουμε ότι οι επενδύσεις θα γίνουν κατά κύριο λόγο από τις ελληνικές μεσαίες και μικρές επιχειρήσεις. Δεν έχουμε όμως αντίρρηση και άλλοι να κάνουν επενδύσεις(! ! !). Και δεν έχουμε αντίρρηση, διότι αυτή η κυβέρνηση είναι τόσο ισχυρή, ώστε μπορεί να διαπραγματευθεί τους όρους και να επιβάλλει εκείνους που θεωρεί σκόπιμους για τη χώρα”.

Λέγει λοιπόν το 1986, δηλαδή 5 έτη μετά την ανάληψη της εξουσίας, ότι “εμείς δεν έχουμε πρόβλημα για επενδύσεις” και “οι επενδύσεις ΘΑ γίνουν”! Ποιες είναι οι δυνατές εκδοχές ερμηνείας αυτής της προτάσεως? Ή πράγματι η Ελλάς το 1986 “δεν έχει πρόβλημα επενδύσεων”, ή ο Κ. Σημίτης έχει πλήρη άγνοια της καταστάσεως, ή ενσυνείδητα και ανερυθρίαστα λέγει ψέματα, ή είναι βλαξ!

“Και υπάρχει και κάτι άλλο”, λέγει ο Κ. Σημίτης. “Εμείς στη φιλοσοφία μας έχουμε το κριτήριο ότι η ελληνική κυβέρνηση και ο ελληνικός λαός κρίνει τι είναι σκόπιμο και ωφέλιμο για τον τόπο. Και αυτό το ωφέλιμο μπορούμε να επιβάλλουμε”.

Την κορώνα της δημαγωγίας αποτελεί αυτή η αυτόχρημα Βλακώδης επίκληση στον… “ελληνικό λαό”, ως εάν ήτο κάποιο… πρόσωπο για να κρίνει, παρέα με τον κ. Σημίτη, ποιά λεπτότατης φύσεως επί μέρους οικονομική απόφασις είναι “ωφέλιμη”!
Αλλά και αν υποθέσουμε ότι τα ανωτέρω λεχθέντα δεν είναι δείγμα της ηθικώς ευτελέστερης και πνευματικώς αφελέστερης δημαγωγίας, ο Κ. Σημίτης υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της πολιτικής του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Σημίτης ενετάχθη στο ΠΑΣΟΚ με βαθύτατη και διακηρυχθεισα πίστη ότι η ΕΟΚ και το NATO “είναι το ίδιο συνδικάτο”. Όταν ο αρχηγός του διεκήρυσσε, μέχρι το 1988, ότι “ο χρόνος της αποσύνδεσης πλησιάζει”, ο Σημίτης κατένευε με δουλική πειθήνεια.

Η αντίθεσις

Και απόδειξις ότι η πνευματική αντίληψις του. Κ. Σημίτη στερείται ταχύτητας και ευστροφίας, είναι οι βαρυσήμαντες δηλώσεις του που δημοσιεύει το “Βήμα” της 25.3.1990. Εκεί, από τη μεγαλοστομία και την “κορώνα” της Βουλής του 1986, ο Κ. Σημίτης δηλώνει τα εξής:
“Οι εμπειρίες της τελευταίας 15ετιας (!) στην εξωτερική πολιτική έδειξαν τα περιορισμένα όρια των δυνατοτήτων άσκησης αυτόνομης εξωτερικής πολιτικής”!
Αλλ’ από το 1975, ο Κ. Σημίτης δεν είχε παύσει να χειροκροτεί από τα έδρανα της Βουλής τον Αυθέντη του, όταν υπεστήριζε την “αυτοδύναμη” ανάπτυξη “μακριά από τα ξένα κέντρα”! Ό,τι λοιπόν ήταν “εμπειρίες της 15ετίας”, ο Σημίτης το αντελήφθη μόλις το 1990!Και συνεχίζει:
“Η Ευρωπαϊκή Κοινότης αποτελεί όσο ποτέ άλλοτε τον κύριο θεομό, μέσα στον
οποίο μπορούμε να περάσουμε αποτελεσματικές προσπάθειες όχι μόνον οικονομικού χαρακτήρα. Αυτό γίνεται κατανοητό (!) αν εκτιμήσει κανείς τη μικρή πολιτική δύναμη της χώρας μας και την επισφαλήοικονομική της κατάσταση… Στο ίδιο συμπέρασμα θα καταλήξουμε, αν λάβουμε υπόψη τη σημασία που θα έχουν πλέον αποφάσεις διεθνών οργανισμών για τη διαμόρφωση νέας τάξης και τις περιορισμένες δυνατότητες που έχουμε να επηρεάσουμε χωρίς συνεργασίες τις εξελίξεις”.

Αυτά λοιπόν τα κοινότυπα και πασίγνωστα, τόσο για το… συνδικάτο όσο και για την
“επισφαλή οικονομική μας κατάσταση”, γίνονται επιτέλους “κατανοητά” στον Κ. Σημίτη, μόλις στις 25 Μαρτίου (ημέρα παλιγγενεσίας) του 1990! Αλλά υπάρχουν και άλλες βαρυσήμαντες διαπιστώσεις στον εγκέφαλο του Κ. Σημίτη. Διότι λέγει (ως να μην… είχε συμβεί τίποτε!):
“Για την ελληνική πλευρά, η Ευρωπαϊκή Κοινότητα (προφανώς εννοεί το… συνδικάτο) αποτελεί ίσως τη μόνη δυνατότητα να είναι συμμέτοχος στις εξελίξεις που διαγράφονται. Η ισχύουσα άποψη (!) να ακολουθεί η Ελλάδα αποκλειστικά μια
ελληνοκεντρική στάση σε κάθε διαπραγμάτευση, μας έχει επανειλημμένα περιθωριοποιήσει. Πρέπει να είμαστε στην ευρωπαϊκή εξέλιξη πολιτικά παρόντες. Το αυτονόητο, ωστόσο, κινδυνεύει να γίνει ζητούμενο (!). Όλο και συχνότερα έρχονται μηνύματα για δείγματα πολιτικής μας απουσίας από τις κοινοτικές διαδικασίες. Το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό (!). Η αξιοπιστία και n φερεγγυότητα μας ως κοινοτικών εταίρων έχουν τρωθεί από μια συμπεριφορά πρωτόγνωρης (!) παθητικής συμμετοχής στο κοινοτικό γίγνεσθαι Η ελληνική οικονομία είναι, όσο καμία άλλη, ανέτοιμη να προχωρήσει στο σύστημα. Η σκέψις ότι τα μέλη της Κοινότητος θα μας επιτρέψουν να ακολουθούμε μια μακροοικονομική πολιτική αντίθετη με τη δική τους είναι τουλάχιστον αφελής. Πιο ρεαλιστική είναι η πιθανότητα να μας αφήσουν στο περιθώριο… Δεν υπάρχουν περιθώρια για μικροπολιτικές σκοπιμότητες, ούτε για λαϊκισμό… Ο δρόμος μας καθορίζεται από την πορεία προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση”.

Αυτά λέγει το 1990 ο ίδιος άνθρωπος (το ίδιο ανθρωπάκι) που προσήρχετο γελώντας στο Υπουργικό Συμβούλιο, για να πει “ναι σε όλα” στον Αρχηγό Ανδρέα (που, όπως είδαμε, ετοίμαζε ενσυνειδήτως την “περιθωριοποίηση”, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενος). Και ο οποίος στις 6.2.1986 είχε το απύθμενο θράσος να διακηρύττει προς τους αντιπροσώπους του έθνους: “εμείς δεν έχουμε πρόβλημα επενδύσεων”! Και ο οποίος εσεμνύνετο να διακηρύσσει το, κατά τον Πάγκαλο, “ωραίο σύνθημα” “ΕΟΚ και NATO το ίδιο συνδικάτο”. Και όλα αυτά σήμερα τα λέει χωρίς να θυμάται το τότε, σαν να μην ήταν αυτός ο ίδιος πειθήνιος και δουλικός συνυπεύθυνος για την εγκληματική περιθωριοποίηση!

Όταν η έλλειψη σοβαρότητας οφείλεται σε Βλακεία, μπορεί κανείς να συγχωρήσει και να αισθανθεί συμπόνοια (empathy). Όχι όμως όταν οφείλεται, επιπροσθέτως, στην λαϊκίστικη αναίδεια της λεξιλαγνείας και στο δημαγωγικό θράσος.

Τα ανωτέρω άρθρα ας παραμείνουν ζωντανά παραδείγματα διαταραχών της νοητικής διαδικασίας (του “πολιτικού” και του “πολίτου”), η ανάπτυξη των οποίων απετέλεσε το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου (Η Πολιτική Σημασία του Βλακός, εκτίθεται για δωρεάν ανάγνωση μαζί με τα άλλα 30 βιβλία μου στο http://www.fondationkaloy.com

Dr Nicolas Kaloy-Καλογερόπουλος, Ph.D.
Geneva
(έπεται συνέχεια)