(Βλ. “Πολιτικά θέματα”, 13 19 Απριλίου 1990 βλ το βιβλίο μου Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΟΥ ΒΛΑΚΟΣ στο http://www.fondationkaloy.com)
Ιδεολογικές τοποθετήσεις
Το “Συμβόλαιο με το λαό”, αν και αργότερα εγκατελείφθη, έπαιξε τον αντεθνικό ρόλο του: α) Προσφέροντας απατηλά συνθήματα που διεπότισαν την εν γένει ψυχολογική στάση (attitude) μεγάλου τμήματος του λαού. β) Δημιουργώντας μόνιμο κλίμα φυγής των επενδυτών. Εκεί, ο Ανδρέας Παπανδρέου υπόσχεται “απαλλαγή από τα ξένα κέντρα αποφάσεων”, δηλ. από ΕΟΚ και NATO.
Στις 27.11.1975 δηλώνει στη Βουλή: “Πιστεύουμε ότι η σύνδεση με NATO και ΗΠΑ και η εξάρτηση μας οδηγεί στην εθνική καταστροφή” (!). Στην γιορτή της νεολαίας ΠΑΣΟΚ το 1979, δηλώνει στο νοήμον κοινό: “Η κατάκτηση της εθνικής μας ανεξαρτησίας σημαίνει ότι η Ελλάδα πρέπει να μείνει έξω από ΕΟΚ, χωρίς εξάρτηση από το Διευθυντήριο των Βρυξελλών”. Το 1988 ο ίδιος έλεγε στο περιοδικό STERN: “θα ήταν σοβαρή ανευθυνότητα, αν Έλληνας πρωθυπουργός οδηγούσε την Ελλάδα έξω από το NATO”. Την 1.12.1983 λέγει: “Έχομε ανακαλύψει όντας στην κυβέρνηση, ότι όπως εστοίχισε πολλά η είσοδος στην ΕΟΚ, μπορεί να στοιχίσει περισσότερα η έξοδος”. Στις 18.10.1982 δηλώνει με στόμφο σοβαρότητος στην Washington Post: “Δεν είμαστε ανόητοι να φύγουμε από το NATO, θέτοντας σε κίνδυνο την εδαφική ακεραιότητα της χώρας”. Παρ’ όλα αυτά, στην εισήγηση προς Κ.Ε. του ΠΑΣΟΚ την 30.8.1988 επιμένει ότι “στρατηγική του παραμένει η απελευθέρωση από τα ξένα κέντρα αποφάσεων” και ότι “είμαστε πιο κοντά στο στόχο της αποσύνδεσης”.
Τέλος, τον Δεκέμβριο 1989 δηλώνει σε μιαν αποθέωση αναισχυντίας: “Έχουμε καθυστερήσει υπερβολικά. Έχουμε μείνει πολύ πίσω στις σχέσεις με την ΕΟΚ και πρέπει να βιαστούμε”! Ο αναγνώστης καλείται να κάνει την ούνθεσι όλων αυτών των αντιφατικών “εντοπισμών της προσοχής”.
Οι προβλέψεις
Οι παλινωδίες του Ανδρέα Παπανδρέου προκαλούν την κατάπληξη. Χωρίς συναίσθημα ευθύνηςl, ομολογεί ο ίδιος ότι είναι ανίκανος να κάνει προβλέψεις. Ας τον ακούσουμε:
Τον Αύγουστο 1987 λέγει: “Αυτό που υποτιμήσαμε, ήταν οι διαρθρωτικές αδυναμίες της προσφοράς. Έτσι, η αύξηση της ζήτησης λόγω των παροχών στράφηκε στις εισαγωγές” ! Ο θλιβερός “οικονομολόγος” υπετίμησε αυτό που ξέρει ο πρωτοετής φοιτητής: ότι η αύξηση των παροχών, χωρίς αύξηση της παραγωγής οδηγεί στον όλεθρο. Και αναφέρει την περίπτωση ως εανυπεύθυνος για την εφαρμογή του οικονομικού αυτού νόμου ήταν ο καταναλωτής (πβ “Το έσχατον αίτιον ως μόνον”).
Όταν την 1.8.1984 ο εκπρόσωπος των Ελλήνων βιομηχάνων εξέθεσε στον Ανδρέα
Παπανδρέου ότι οι “κοινωνικοποιημένες” επιχειρήσεις (των οποίων οι ζημίες καλύπτονται από το δημόσιο χρήμα) πωλούν τα προϊόντα τους κάτω του κόστους, με συνέπεια να οδηγούν τις ιδιωτικές επιχειρήσεις σε εξόντωση, ο Α.Π. ως πρωθυπουργός απάντησε: “Αυτό δεν το είχα συνειδητοποιήσει”! (βλ. “Ακρόπολις” 5.8.84).
Το “Βήμα” (10.8.86) δημοσιεύει συνέντευξη, όπου ο Ανδρέας Παπανδρέου “προβαίνει” στην πρόβλεψη ότι “τον προσεχή Νοέμβριο (1986) ή το αργότερο τον ερχόμενο Φεβρουάριο (1987), θα πρέπει να αναμένονται αξιόλογες επενδύσεις από το εξωτερικό”. Ξέρουμε το αποτέλεσμα της “προβλέψεως”!
Στον προεκλογικό λόγο (1985), ο Ανδρέας Παπανδρέου λέγει: “Έβγαλε η Ν.Δ. μια ταμπέλα: Πωλείται η Ελλάς, ξένοι προσέλθετε”! Αργότερα, μεταβαίνει στο Davos, όπου λέγει στους εκεί εκπροσώπους του ξένου μεγάλου κεφαλαίου: “Είμαστε έτοιμοι, με ανοιχτή καρδιά, να βλέπουμε να έρχονται στα εδάφη μας τα επιτεύγματα των άλλων, οι ίδιες οι επιχειρήσεις τους. Δεν θα σταθούν εμπόδιο ιδεολογίες παράλογες και ξεπερασμένες”.
Ο υπουργός Γεράσιμος Αρσένης στην κυβέρνηση Παπανδρέου, δηλώνει τον Δεκέμβριο 1983 στον “Ταχυδρόμο”: “Είναι πιθανόν οι κοινωνικοποιήσεις και τα εποπτικά συμβούλια να μην λειτουργήσουν στην πράξη. Πειραματιζόμεθα και θα τα αλλάξουμε”! Την 25.7.84 ομολογεί: “Αναφορικά με τις προβληματικές, περάσαμε ένα στάδιο υπεραισιοδοξίας ότι η εξυγίανση τους είναι εύκολη υπόθεση, αλλ’ απεδείχθη πολύ δύσκολη” (βλ. “Βραδυνή” 26.7.84).
Ο Ανδρέας Παπανδρέου διεκήρυττε σοβαρότατα στους πάντοτε χειροκροτούντες βουλευτές του την 12.4.1985: “Δεν θέλω να σας πω ότι μπήκαμε στον παράδεισο. Λέω τούτο: ότι αντί η πορεία της οικονομίας να είναι προς τα κάτω, είναι προς τα πάνω και αυτό θα συνεχισθεί”. Μέχρις ότου λίγο αργότερα (17.10.1985), ο ίδιος αυτός τραγικός άνθρωπος ομολογεί το ιστορικώς πλέον περίφημο: “Ήρθε η ώρα της αλήθειας. Τώρα θα μου πείτε: την πρώτη 4ετία δεν είχαμε το συναίσθημα ότι επλησίαζε; Το είχαμε! Όμως η ταχύτητα με την οποία ήρθε, ήταν πράγματι εντυπωσιακή. Οι παρεκκλίσεις από τις προβλέψεις μας ήταν πολύ σημαντικές. Δεν ζητώ συγχωροχάρτι”. Σπανίως η ιστορία ενός έθνους μπορεί να παρουσιάσει ένα τέOτοιο δείγμα συνδυασμού βλακείας, αλλά και θρασύτητας1.
Υπάρχει η εκδοχή ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου, στην περιέργως επίμονη βούληση του να “αποσυνδεθεί” την Ελλάδα από την ΕΟΚ και να εκδιώξει το “μεγάλο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο”, ακολουθούσε πειθήνια τις εντολές των προγραμματισμών του Χένρυ Κίσσινγκερ στο State Department (βλ. κατωτ. §3).