Η ΠΟΙΗΣΗ
του Ιωάννη Παναγάκου, μέλους του ΙΗΑ
Ο χορός των λέξεων καθώς
λικνίζεται στη μουσική
των κτύπων της καρδιάς`
εράνου ονείρων ερανίσματα
που στη λευκή σελίδα –
ως τ’ ουρανού τ’ άστρα –
συναγμένα, μαργαριτοπλεγμένα,
αστράφτουν το στρατί της
και αλαργεύουν το ίχνος τους
πελαργωτά, καλλιεργώντας
κρυσταλλουργήματα`
ψυχωμένα ωκεάνια ψιχία
που η ψυχή ψιθυρίζει και ψιθυρίζεται
κατ’ ευθείαν απ’ την άφθαρτη Φθία
του Αχιλλέα εντός μας`
αισθητή αίσθηση συναισθήσεων,
που με δυσθεώρητο σθένος
ομορφοπορφυροφέγγουν με το υφάδι τους,
κορφολογώντας τις τρυγομορφοπυρφόρες αμπελοκορφάδες
της Ορφικής φωτομορφιάς
στο πυροφάνι των πνευματοκορφών
της νόησης`
Μα όλα αυτά, μαζί
με το σπιθοβολούν πάθος
των παθών μιας σταύρωσης`
και μιας ανάστασης το αναστέναγμα`
σε πέλαο πάλλευκης
συναύλιας λάβας
αιωνοφόρου αγάπης
μάνας, διδασκάλου, φωτός
ΛΟΓΟΥ ΘΕΟΥ!