Σόλων, Σόλων, έλα πάλι,
της Ελλάδας η φωνή,
μέσα στην απελπισία,
λυπημένη προσκαλεί!

Έχει χρεία της σοφίας,
παλαιάς Ελληνικής,
μήπως βγει από το τέλμα,
κρίσης οικονομικής.

Βάρος χρέους φουσκωμένου,
χώρα την ταλαιπωρεί,
Ένωση Νέας Ευρώπης
συγκλονίζει κι απειλεί.

Ο Βορράς τραβάει πάνω,
Νότος κάτω συνωθεί,
τους λαούς της Μεσογείου,
που ζηλεύουν τη ζωή!

Πλούτο κείνοι συσσωρεύουν,
τούτοι πλούτη τα σκορπούν,
ασωτίας ευτυχία,
σα ζαγάρια, κυνηγούν.

Έχασαν του μέτρου χρήση,
ζουν με την υπερβολή,
ευτυχία την ζητάνε
κει, που καν δεν κατοικεί!

Έχουν χρεία του δασκάλου,
νομοθέτη σοφιστή,
σωτηρίας μια σανίδα.
ίσως κάποτε βρεθεί.

Όπως έσωσες Αθήνα,
τον παλιό καλό καιρό,
με μεσότητας το μέτρο
και σεισάχθειας μοχλό!

Λόγος ένας σαρκωμένος
νόμος έγινε καλός,
την ομόνοια κηρύττει
και χαρίζει νέο φως.

Με σεισάχθειας το μέτρο,
χρέους άχθος φοβερό
έσεισες από τον ώμο,
και λευτέρωσες λαό!

Του πολύχρυσου του Κροίσου,
την πολύ διδακτική,
ιστορία στην Ευρώπη,
νέο στόμα να την πει.

Στο συσσωρευμένο πλούτο,
δε μπορεί να κατοικεί
ευτυχία θείου όντος,
με ανθρώπινη μορφή!

Ούτε στην ακολασία,
που τα μέτρα τα πετά,
όρια παραγνωρίζει
και την ύβρη καθιστά!

Μέση θέση του ανθρώπου,
μεταξύ ζώων, θεών,
από Γαία γεννημένος,
μα δραπέτης Ουρανών!

Με συνέργεια, συμπόνια,
και συμπάθειας δεσμό,
προχωρεί σαν αθλοφόρος,
στον σκοπό τον τελικό.

Πάρα πάν’ από το ζώο,
πιο κοντά προς τον θεό,
σαν του Παρνασσού κορφάδα,
που κεντά τον Ουρανό!

Σόλων, φίλε, τα ταξίδια,
τα πολλά και γνωστικά,
πρέπει τώρα να τ’ αφήσεις,
η Πατρίδα το ζητά.

Με το νόστο να γυρίσεις
και με φλόγα στην καρδιά,
της Ελλάδας να ζεστάνεις
παγερή την παραστιά!

Χ. Κ. Ε.